Samotność do wtorku

Przyniesiono kawę na koszt firmy i sącząc ją, mogłem obserwować najpiękniejszą kobietę świata. Cechowała ją posągowa, nieskazitelnie idealna uroda klejnotu rodem z Południa. Mogła być równie dobrze Ormianką, Gruzinką, Turczynką, Włoszką, Hiszpanką, Portugalką lub bodaj i Meksykanką. Smagła cera, dyskretnie modelowane kruczoczarne włosy, mocne brwi, ciemne oczy, wydatne piersi pod czarną sukienką… Zapierało dech. Dawno przekroczyła trzydziestkę, mogła być bodaj i o dekadę starszą, lecz wiek dodawał jej w moich oczach uroku, jako że lubię kobiety dojrzałe. Zorientowałem się prędko, że także i inni obecni w hotelowym holu mężczyźni urządzili sobie doraźny spektakl podziwiania kobiecej niezwykłości. Zasiadali na krytych skórą otomanach, przystawali obok marmurowych kolumn, sterczeli przy recepcji i wejściach do wind, udając, że nigdzie się nie śpieszą albo że na kogoś czekają. Wszyscy byliśmy o nią zazdrośni, chociaż do żadnego z nas nie należała.