Wiedźmy Piwne

Poczułam obawę, że kiedy Mark przyjdzie się pożegnać, może zepsuć naszą znajomość,
pchając się do mnie z łapami. Zachował się jednak taktownie: przyniósł kwiaty, trzymał dystans i
napisał na kartce swój adres e-mail, nie prosząc o mój, czym niewątpliwie starał się uniknąć
podejrzenia o natręctwo.
Dość długo szkicował zarys mojej twarzy, po czym schował rysunek do tekturowej teczki.
Następnie sporządził portret Korka i wskazując na mnie, przyciskał papier do piersi. Wymowa gestu
była oczywista: prosił, żebym przygarnęła bulka, jeśliby się pojawił. Siedząc w milczeniu i popatrując
na siebie, wypiliśmy po dwie herbaty. Zastanawiałam się zdezorientowana, dlaczego Robert stał mi
się obcy, a ten człowiek bliski. Trzymałam w szufladzie portfel, który miał być prezentem
imieninowym dla męża, ale że solenizant odszedł do innej kobiety, podarunek nie został
spożytkowany. Mark, kiedy wręczyłam mu pugilares, wzruszył się, sądząc zapewne, że upominek
kupiłam dla niego. Gdy wychodził, odniosłam wrażenie, że spróbuje mnie pocałować, ale tego nie
zrobił, czym byłam, co tu ukrywać, zawiedziona.